Silke Eigenraam werd geopereerd aan een scoliose

vorige
volgende
Meer verhalen

“Ik kan normaal leven door staafjes in mijn rug”

Silke Eigenraam kijkt opgelucht de toekomst tegemoet. Tweeënhalf jaar leefde ze letterlijk in een keurslijf – het korset dat haar steeds schever groeiende wervelkolom in bedwang moest houden. Toen dat niet werkte, volgde een operatie waarbij haar rug zo recht mogelijk werd gezet. Aan weerszijden van haar wervelkolom bevinden zich nu metalen staafjes van zo’n twintig centimeter lang, die haar rug de rest van haar leven recht houden. Inmiddels doet Silke enthousiast aan atletiek; de sprint en verspringen zijn haar favoriete onderdelen.

Scoliose, zo heet de aandoening waarmee Silke te maken kreeg. Als je haar nu over de atletiekbaan ziet rennen, is daar niets meer van te zien. Om te ‘bewijzen’ dat er toch heus wel wat aan de hand was, laat ze op haar smartphone een paar foto’s zien van haar bovenrug. “Dat was vóór de operatie.” De vergroeiing van het bovenste deel van haar wervelkolom is op de foto’s duidelijk te zien. “Maar nu ligt het achter me. Zelfs de jaarlijkse controles in het ziekenhuis zijn binnenkort niet meer nodig. Ik kan dankzij die metalen staafjes in mijn rug weer normaal leven.”

Twee korsetten
Toen ze net elf was, trok de schoolarts aan de bel toen hij Silke op zijn basisschoolspreekuur kreeg. “Mijn ouders en ikzelf hadden het nog niet eens in de gaten. Op röntgenfoto’s was aanvankelijk ook alleen maar een kleine kromming in mijn rug te zien. Die scheefgroei verergerde, omdat mijn lichaam snel groeide in die tijd. Na een half jaar was de afwijking al acht graden toegenomen.
Daarom moest ik een korset gaan dragen. Die moest voorkomen dat de wervelkolom verder scheefgroeide. Ik kreeg twee van die dingen: eentje voor overdag die nog wat ruimte liet om te bewegen, vooral rond mijn schouders. De andere was voor ’s nachts, die moest mijn vader of moeder helemaal straktrekken met klittenband.”

Winkelen: een ramp
Silke herinnert zich het schoolkamp in de eerste klas van het gymnasium. Toen moest haar mentor het korset aansnoeren. “Iedereen was heel lief voor me, maar ik vond het vreselijk. Ik herinner me dat ik er heel verdrietig over was. Winkelen was ook al een ramp. Vind maar eens leuke kleren die over zo’n kunststof sandwich heen passen. Ik had brede heupen in dat ding, echt balen. Ondanks dat korset kon ik trouwens nog best redelijk bewegen. Maar ’s avonds op de bank merkte ik dat ik niet meer lekker zat en als ik iets moest oprapen was dat lastig. Ondertussen werd ondanks het korset mijn rug steeds krommer en kreeg ik ook pijn, vooral als ik even wilde ontspannen en mijn rug inzakte.” Het strakke regime met de kunststof korsetten werkte niet afdoende. Bij elke controle bleek de rug weer vijf of zes graden meer uit het lood gegroeid. “In dat tempo zou dat kunnen leiden tot blijvende gezondheidsklachten later. Daarom stelde de orthopedisch chirurg voor om toch te opereren”, vertelt Silke.
Dat gebeurde in het voorjaar van 2012. Tijdens een enkele uren durende operatie werd de kromming van de ruggenwervel zo recht mogelijk geduwd en werden de wervels vastgeschroefd aan twee metalen staafjes aan weerszijden van de wervel. “Ik was heel bang. Er is altijd een minieme kans dat ze een zenuw raken tijdens de operatie en dan kun je zelfs verlamd raken. Maar gelukkig is het heel goed gegaan.”

“Na een week mocht ik het ziekenhuis uit en kon het herstel beginnen. In de eerste weken moest ik nog een gipskorset dragen. Maar na een week of zes kon ik alweer naar school.” Eind goed, al goed. Silke is overgegaan naar de volgende klas van het gymnasium. De wervelkolom speelt eigenlijk geen rol meer in haar leven. Of het moet zijn dat jazzdansen niet meer voor haar is weggelegd. “De bovenrug is daarvoor nu toch te stijf. Maar atletiek vind ik ook hartstikke leuk.”

Lees meer over scoliose

Misschien ook interessant