Journalist Gerri Eickhof kreeg een kunstheup

vorige
volgende
Meer verhalen

“Ik kan weer even mee”

Een heupprothese, dat was iets voor oude mensen. En dus liep NOS-verslaggever Gerri Eickhof (61) jarenlang door met een pijnlijke heup – totdat het écht niet meer ging. Eind 2017 werd hij geopereerd. ‘Het is me uiteindelijk heel erg meegevallen.’

‘In 2008 was ik in Amerika vanwege de presidentsverkiezingen, samen met een cameraman. Hij had zo’n 30 kilo aan apparatuur bij zich. Dan is het wel zo collegiaal om een beetje te helpen sjouwen, dus dat deed ik. Geen probleem. Een jaartje later gingen we terug om te kijken: hoe heeft Obama het gedaan dat eerste jaar? Deze keer lukte het me niet meer om te helpen sjouwen. Mijn heup deed teveel pijn.
Dat was het moment waarop ik wist: het is serieus mis. Via de huisarts kwam ik terecht bij de reumatoloog, die slijtage vaststelde. Artrose. Ik was net 50, een operatie zag ik niet zitten. Met pijnstillers was het bovendien prima vol te houden. Om de pijn te verminderen, ging ik wel een beetje anders lopen en tijdens een wandeling moest ik vaker gaan zitten. Maar zolang ik mijn werk kon doen, vond ik het allemaal niet zo erg. Oké, soms moest ik een klus weigeren. Ik was bijvoorbeeld graag naar Libië gegaan, toen daar de opstand losbarstte. Dat was te riskant: in een noodsituatie hard weglopen, ging niet meer.’

Ontvangstcomité
‘Langzamerhand werd bewegen steeds pijnlijker, en zag ik in dat opereren onvermijdelijk was. Maar voor die tijd wilde ik nog graag naar China. Die wens had ik al sinds 1974, toen het terracottaleger in Xián werd ontdekt. Ik dacht: als ik straks heel slecht uit die operatie kom, dan zie ik China nooit meer. In 2017 ben ik gegaan, met mijn zoon. Meteen daarna heb ik mijn reumatoloog laten weten dat ik klaar was voor de ingreep en ben ik doorverwezen naar een orthopedisch chirurg. Eind 2017 was het zo ver. Ik was totaal niet zenuwachtig. Als ik er eenmaal voor ga, dan gá ik er ook voor. In de operatiekamer stond een heel ontvangstcomité klaar: mijn orthopedisch chirurg, een arts-inde-leer en mijn fysiotherapeut. “Gisteravond niet te lang doorgezakt?”, vroeg ik nog en daarna was het gedaan met de praatjes: weg was ik. Ik was amper bijgekomen van de operatie toen de media zich meldden. Giel Beelen, Jinek, Coen en Sander, RTL Boulevard: allemaal wilden ze een item over mijn operatie. Verbijsterend! Dagelijks ondergaan tientallen mensen zo’n ingreep, en het gaat bijna altijd goed. Dus wat is daar bijzonder aan?’

Moeilijk boek
‘Na de operatie was de pijn in mijn heup meteen weg. Fijn natuurlijk, maar ook een beetje gek. Die pijn was bij mij gaan horen. Ik moest nog wel revalideren; in totaal ben ik bijna drie maanden thuis geweest. Eerst heb ik alle afleveringen van Game of thrones gekeken. Daarna heb ik iets gedaan wat ik al heel lang wilde: Ulysses van James Joyce lezen. Dat boek wordt beschouwd als een van de moeilijkste ooit geschreven en is ook het boek dat het vaakst ongelezen in de kast staat. Misschien wilde ik mezelf bewijzen dat ik het kan, zo’n ingewikkeld boek lezen.’
‘Het is nu ruim een jaar later, en ik kan bijna alles weer. Achteraf heb ik spijt dat ik de ingreep zo lang heb uitgesteld. Maar ik wilde er niet aan. Deels uit rationele overwegingen – ik had gehoord dat zo’n prothese hooguit 20 jaar meegaat – maar natuurlijk ook omdat ik mezelf veel te jong vond voor een heupprothese. Onzin, weet ik nu; ik kan weer even mee.’

Meer over artrose en (het plaatsen van) een kunstheup.

Misschien ook interessant