Christel Kuijpers: met twee nieuwe knieën kreeg zij haar leven weer terug

Een persoonlijk verhaal over twijfels, pijn, moed en uiteindelijk weer volop in beweging komen

Een knieprothese: voor veel mensen is  het misschien een logische stap zodra lopen heel pijnlijk wordt. Maar voor Christel Kuijpers, opleidingskundig adviseur, was dat proces allesbehalve vanzelfsprekend. Ze twijfelde lang, probeerde alternatieven, stelde het uit. Tot haar lijf haar dwong om de knoop door te hakken. In dit openhartige interview deelt Christel haar persoonlijke route naar herstel, haar lessen én haar herwonnen vertrouwen.

De eerste signalen
"Rond mijn 53e werd ik ziek. Ineens lag ik op de spoedeisende hulp vanwege een trombose. Daarna voelde mijn lichaam anders. Ik wilde afvallen en ging naar een medisch sportcentrum. Daar kreeg ik een op maat gemaakt programma met krachttraining en cardio."
In het begin leek het sporten haar goed te doen. Maar na verloop van tijd merkte Christel dat er iets niet klopte. ". Na het sporten bleef ik soms drie dagen strompelen. Ik dacht: is dit spierpijn? Zijn het de pezen? De fysiotherapeuten behandelden me met dry needling en tapen, maar niemand dacht aan artrose."

Diagnose: artrose in beide knieën
Pas toen Christel naar haar huisarts ging en de huisarts foto's liet maken, kwam de echte oorzaak aan het licht. "Ik was toen 55. Op de foto's zagen ze artrose in beide knieën. Mijn kraakbeen was bijna verdwenen. Maar toch zei mijn huisarts: stel de operatie zolang mogelijk uit. Ik kreeg pijnstillers en moest er een half jaar over nadenken."
Christel probeerde alles: oefeningen, pijnstillers, kniebanden, wandelstok. Maar lopen werd steeds pijnlijker. "Op een gegeven moment kon ik geen uur meer lopen zonder pijn en toen zeiden de artsen: ‘Je hebt bot-op-bot-contact. Wacht niet langer.” En juist toen brak Corona uit wat nog wel tot wat uitstel leidde.

Een spannende stap
Christel werd uiteindelijk op haar 59^e geopereerd. "Ik vond het spannend, zo’n grote ingreep. Ik keek expres niet alle filmpjes. Maar toen er in 2022 net voor kerst een plekje vrij kwam, zei ik meteen ja. Ik wilde niet langer piekeren."
Ook over de medicatie maakte ze zich zorgen. "Je hoort verhalen over verslaving aan Oxycodon. Maar het ziekenhuis legde alles goed uit. Ze hebben zelfs een app waarin je precies kunt zien wat je moet regelen en wat je kunt verwachten."

Goede voorbereiding is het halve werk
Christel regelde hulpmiddelen via het Tilburgs Wit-Gele Kruis, liet een bed beneden zetten en bereidde zich praktisch voor. Die voorbereiding gaf haar rust. "Het team in het ziekenhuis was fantastisch. Alles klopte. Je krijgt een ruggenprik en een roesje. Ik weet nog dat ik op de operatietafel een bloedspetter zag en vroeg: ‘Oh, heeft het zo gespetterd?’ Dat is het laatste wat ik me herinner." Al snel na de operatie werd ze gemobiliseerd. "Je moet meteen gaan staan, schoenen meenemen, geen sloffen. Binnen een uur kon ik al schuifelend naar het toilet. Dat geeft vertrouwen."

Revalideren en leren van fouten
De revalidatie verliep volgens protocol, maar niet zonder uitdagingen.
"Ik wilde snel van de zware pijnstillers af, uit angst voor verslaving. Maar ik huilde soms van de pijn tijdens fysiotherapie. Je moet je spieren weer op kracht brengen, maar ook beseffen dat alles daarbinnen is opengelegd. Het kost tijd.”
Omdat haar andere knie ook versleten was, volgde binnen een jaar een tweede operatie. “Bij mijn tweede knie heb ik het anders aangepakt en me ook goed aan het schema voor de pijnstilling gehouden."

"Ik voel me tien jaar jonger"
Inmiddels wandelt Christel dagelijks, fietst ze probleemloos en staat ze weer recht.
"Mijn houding is beter, mijn rug en heupen voelen goed. Vakanties, wandelen, fietsen, zelfs dansen – het kan allemaal weer. Ik noem dat mijn ankertjes in het leven. Ik voel me tien jaar jonger dan tien jaar geleden. Het mooie is: je voelt die protheses uiteindelijk niet meer. "
De nazorg noemt ze uitzonderlijk goed. "Zelfs na twee jaar krijg je nog een check. Ik ben echt dankbaar dat dit in Nederland zo geregeld is."

Een nieuwe kijk op toegankelijkheid
Als opleidingskundig adviseur zag Christel door haar ervaring ook hoe belangrijk toegankelijkheid is. "Op scholen moet ik veel trappen lopen. Nu weet ik hoe kwetsbaar je bent als gebouwen niet goed toegankelijk zijn. Dat besef neem ik mee in mijn werk."

Advies aan anderen
Voor mensen die twijfelen over een knieoperatie heeft Christel een helder advies:
"Laat je goed informeren en bereid je praktisch voor. Twijfelen is logisch, maar ik ben blij dat ik uiteindelijk de stap heb gezet. Ik kan weer vooruit en heb mijn leven terug."